شهادت دو شرط دارد؛ همانی که حسن باقری گفت

او جلو آمد و با دست روی شانه من زد و بی مقدمه گفت: «آقای ناصری! حیفه تا زمانی که جنگ هست، ما شهید نشیم، حیفه. کاری بکن که شهید بشی.» گفتم: «حسن آقا! چه باید کرد؟» گفت: «دو تا راه داره، یکی خلوص و دیگری تلاش و کوشش. اگه این دو تا رو خوب انجام بدیم، شهید میشیم. بهت بگما، بعد از جنگ، معلوم نیست سرنوشت ما چی می شه و عاقبت مون به کجا ختم میشه. بهترین عاقبتی که میتونیم به دست بیاریم، اینه که شهید بشیم. در شرایط شهادت، همه چیز سعادته.»
بعد از این صحبتها، گفت: «آقای ناصری! التماس دعا داریم. اگه زودتر از من شهید شدی، شفاعت منو هم بکن.» نگاهی به چهره و سیمای او انداختم. اصلا با روزهای دیگر تفاوت داشت. او پس از صرف ناهار و کمی استراحت، خداحافظی کرد و رفت.
بعد از رفتن او، نزد (شهید) علی هاشمی رفتم و به او گفتم: «حسن چنین حرف هایی می زد. چهره اش انگار پیام خاصی داشت. به نظرم به همین زودی ها شهید میشه.»
علی هاشمی گفت: «افرادی مثل حسن باید شهید بشن. این ها لیاقت دارن و مزد لیاقت خودشونو میگیرن».راوی:علی ناصری
کتاب من این جا نمی مانم؛ زندگی نامه شهید حسن باقری (غلام حسین افشردی)