استاد بیضایی فارسی‌ترین درام‌نویس کشورمان است

به گزارش پایگاه خبری – تحلیلی رواج ۲۴ ،ایوب آقاخانی، بازیگر و نمایشنامه‌نویس تئاتر در گفت و گو با خبرنگار سینمایی ایرنا اظهار داشت: هنوز هم بی‌رقیب‌ترین منابع پژوهشی ما درباره نمایش و نمایشگری در ایران‌زمین متعلق به استاد بیضایی است و آثار پژوهشی او رقیب ندارد.

او افزود: اگر برای جاودانگی امروزه به دنبال معنایی منطقی و ملموس باشیم، عالیجناب بیضایی از جاودانه‌ترین انسان‌هاست. وقتی می‌خواهی «هزار و یک شب» را بشناسی، زوایای نمایش درایران را بدانی و حتی کوشش‌های نمایشی مشرق زمین را فهم کنی، باید به پژوهش‌های سترگ استاد پناه ببری. مجموع لغات اصیل و فارسی به کار رفته توسط استاد در مجموعه آثار دراماتیکش را کسی نتوانسته در این قواره کنار هم بچیند یا ببیند که به زبان درام و نه شعر به یک دستاورد و دستمایه قابل استفاده تبدیل شده‌ و برایمان مانده اند. بدیهی است که این‌همه از علاقه او به ایران و ایرانی نشات می‌گیرد.

آقاخانی گفت: استاد بیضایی می‌گفت «ایرانی بودن از مسوولیت‌های اصلی ماست» که این در قالب آثاری که به مخاطب ارائه کرده روشن است و صد البته به ثمر رسیده. این که یکی از قفسه‌های کتابخانه من زیر بار تالیفات استاد بهرام بیضایی کمر خم کرده، خود موید سختکوشی‌اش در طول زندگی پربارش است.

او ادامه داد: همین قیاس را هم انجام دهیم می‌فهمیم که وزن استاد بیضایی و تالیفات او در ادبیات ما بویژه ادبیات دراماتیک حتی بر شانه‌های ما سنگینی می‌کند. تالیفاتی که درباره ایران، ایرانی بودن، فرهنگ ایرانی، داشته‌های تاریخی، زبان فارسی و گوهرها و گنجینه های ایرانی است. باید دغدغه همسان با استاد را داشته باشی تا او و آثارش را بشناسی.

آثارش از او چهره جهانی می‌سازد
این نمایشنامه نویس، کارگردان و بازیگر تئاتر می‌گوید: تمایز استاد با دیگران این است که آثارش از او چهره جهانی می‌سازد؛ وی تنها کسی در تئاتر و سینمای جهان است که در هر دو عرصه درخشان بوده. حتی یک نفر دیگر در جهان نداریم که هم نمایشنامه‌نویس و هم کارگردان درخشانی در تئاتر باشد و هم در سینما و از چهره‌های اثرگذار هر دو مدیوم محسوب شود. در جهان خیلی‌ها کوشیدند در این دو عرصه نام‌آور شوند، اما قله‌ای که استاد همزمان در این عرصه ها فتح کرده باید به نام او ثبت شود. این چیزی نیست که قابل مناقشه باشد.
وی افزود: خوشبین بودم به روزی که دوباره قدوم مبارکش را در سرزمین خودش بگذارد همانطور که خودش این آرزو را داشت.

آقاخانی درباره مطلب منتشرشده شب گذشته خود در فضای مجازی مبنی بر تقدیم «ترانه‌های تِب» به استاد اظهار داشت: سال ۱۴۰۳، نمایشی را به نام ترانه‌های تِب را روی صحنه بردم که اقتباسی بود از اسطوره‌های یونان باستان بویژه ادیپ شهریار و مادرش ژوکاست. برای این اقتباس از آموزه‌های استاد سر کلاس و همینطور واژه‌گزینی و زبان‌بازی استاد در «سه‌برخوانی» استفاده کردم و بهره بردم و دو مونولوگ طولانی به زبان ادیپ و ژوکاست نوشتم که در قالب نمایش ترانه‌های تب در تماشاخانه ایرانشهر اجرا شد.

خوشبین بودم ترانه‌های تِب را به دست استاد برسانم
او افزود: همزمان این نمایش‌نامه را نشر «عنوان» خواست که چاپ کند که در مقدمه آن را به استاد بیضایی تقدیم کردم. همانطور که در بروشور اجرا هم آن را به استاد تقدیم کرده بودم؛ در اخبار اولیه اجرای ترانه‌های تب بود که اعلام کردیم این نمایش با احترام به استاد روی صحنه خواهد رفت و در مقدمه کتاب، این را درج کردم. این کتاب سال پیش تقدیم ناشر شد و اوایل امسال از چاپ درآمد و خوشبین بودم به نحوی آن را به دست استاد برسانم. امیدوار بودم از طریق دوستان مشترک که گاهی در ارتباط با استاد بودند، در سفرهایشان نسخه‌ای از کتاب را به دستش برسانم که متاسفانه در شرایط گیر و گرفتاری‌های اقتصادی و کم شدن سفرهای دوستان مشخصا به کشور مقصد و محضر استاد، این کار به تعویق افتاد و خوشبینانه منتظر اتفاق و فرصت بعدی بودم که خبر درگذشت استاد بیضایی دیروز بر سرم آوار شد و این دریغ با من ماند.

آقاخانی اظهار داشت: بدون تردید، استاد بیضایی جزو زنده‌ترین اساتید تئاتر ما است و خواهد ماند. این که از درگذشت او غمگین می‌شویم از غریزه و نگاه ناخودآگاه ماست که دوست داریم بزرگان را پا سفت کرده روی خاک و در حال قدم زدن ببینیم. این آرزوی بشر از ابتدا تاکنون بوده؛ از زمانی که گیلگمش برای ماندگاری در پی این آرزو رفت تا جادوانگی را به کف آورد این آرزو وجود داشته است. برای منی که تا ابد دانشجو می‌مانم، این آرزو، جاودانگی اساتید و اساطیر و الگوهای ما همچون استاد بهرام بیضایی است.