به گزارش رواج ۲۴ به نقل از خبرگزاری فارس چهارمحال و بختیاری| مثل آب حیات است آبی که تشنه‌ای در بیابانی به آن می‌رسد. همین است که تو به آن سفارشمان کرده‌ای از سر مهر و لطافتت به ما از سردانش و حکمت و مصلحتت تو ما را این‌گونه می‌خواستی. نشستن و برخاستن و قدم برداشتن به عدالت همان حفاظ نگهداری که خوشی‌های عمیق و طولانی دارد؛ همان که آبادانی شهرها، حاصلخیزی زمین‌ها و برکت ریز در دستان ماست. هر که عدالت بر او تنگ آید بی‌عدالتی بر او تنگ‌تر خواهد بود! تو ما را این طور می‌خواستی که عدالت را از خانه‌هایمان شروع کنیم و منتشرش کنیم در تمام کوی و برزن‌ها. از داوری بین دو فرزند گرفته تا ایستادن در نوبت‌ها که نگذاریم به‌قدر سر سوزنی، ظلم ویران کند آبادی‌هایمان را که دست‌هایمان بلد باشد راه بذل و بخشش را که از تو بیاموزیم دست‌ودل‌بازی را. از تویی که بخشنده‌ای و مهربان، مهربانی که در رحم مادر رشدمان دادی که به دنیایمان آوردی؛ تا زندگی کنیم و در مزرعه دنیا خیر و نیکی بکاریم و در بهشت پشته‌پشته برچینیم. ما جیره‌خور مهربانی توییم. در هر گامی که بر می‌دارم کلماتت در سرم طنین می‌اندازد. وقتی دستتان را برای عدالت بلند می‌کنید شرافت را به زندگی‌ها باز می‌گردانید. وقتی برای احسان گامی برمی‌دارید بذر مهربانی را در زمینی سخت می‌کارید. وقتی بخشش را به دل‌های نزدیکانتان هدیه می‌کنید، قلبی را از شکستن نجات می‌دهید. ای دریای لطف و احسان می‌خواهم رنگ و بوی تو بگیرم و به عدالت زندگی کنم. ببخشم و چشم بپوشم از فریبندگی دارایی‌ها. دست‌هایم را باز بگذارم برای احسان و نیکوکاری‌ها و چشم بگردانم در اطرافم و خوب ببینم و بشنوم و دادرس باشم؛ دادرس نزدیکانی که مرا فرستاده تو می‌بینند.
می‌خواهم فرستاده تو باشم و برای تو جان و مال و زندگی‌ام را فدا کنم مانند خوبانی که شبیه تو شده‌اند؛ همان‌ها که برای تاریکی قبرشان پشته‌هایی از نور بخشش می‌فرستند. همان‌ها سر به بالین نمی‌گذارند اگر گرسنگی صدای نزدیکی را به گوش‌هایشان بشنوند. همان‌ها که چشم نمی‌بندند روی قوم و خویش‌ها. حالشان را می‌پرسند و در روزهای سخت پشتیبانی‌شان می‌کنند چنان که از پروردگارشان چشم‌انتظار پشتیبانی‌اند. قوتم بده در این فداکردن‌ها، جانم بده که برای تو بارها بمیرم و زندگی کنم!إِنَّ اللَّهَ یَأمُرُ بِالعَدلِ وَالإِحسانِ وَإیتاءِ ذِی القُربىٰ(آیه ۹۰ سوره نحل)خدا از سرِ مهربانى و مصلحت، به برقرارى عدالت در جامعه، به خیرخواهى براى مردم و به بخشش به قوم‌وخویش فرمان مى‌دهد.
همه‌جا عادل باشیم
موقع شنیدن کلمه عدالت فقط یاد دادگاه می‌افتاد. می‌گفت این چیزها را باید از ما بهتران رعایت کنند ما که کاره‌ای نیستیم. حواسش نبود که لحظه‌به‌لحظه زندگی‌اش میدان عدالت بود؛ محبتش را چطور بین بچه‌ها تقسیم می‌کرد؟ از همسرش چه توقعاتی داشت؟ آیا به همان اندازه خودش برای همسرش وقت می‌گذاشت؟ با همسایه‌ها چطور؟ حواسش بود که قبض مشترک آب را باانصاف محاسبه کند؟ توی صف فروشگاه چی؟ مراقب بود که از کسی جلو نزند؟ عدالت و خوب‌بودن از همین مراقبت‌های کوچک شروع می‌شود. میدان‌های بزرگ زندگی، آیینه همین میدان‌های کوچک و روزمره‌اند.
عدالت و احسان پایه‌های استوار جامعه انسانی
صفی طولانی را در نظر بگیرید؛ صف نانوایی، یا ایستگاه اتوبوس، اگر کسی بدون رعایت نوبت جلو بزند بی‌نظمی و نارضایتی به وجود می‌آید اما اگر همه به‌نوبت احترام بگذارند، یا حتی فردی با بزرگواری جای خود را به فردی سالخورده بدهد، چه فضایی ایجاد می‌شود؟ هم نظم حفظ می‌شود و هم حس احترام و محبت میان مردم گسترش می‌یابد. این دو بعد از رفتار یعنی عدالت و احسان شالوده یک جامعه سالم را تشکیل می‌دهند. خداوند در آیه کریمه إِنَّ اللَّهَ یَأْمُرُ بِالْعَدْلِ وَالْإِحْسَنِ وَإِیتَای ذِى القربی، سه دستور مهم را بیان می‌کند: عدالت، احسان و بخشش به خویشاوندان، عدالت زیربنای جامعه‌ای است که در آن حقوق همه افراد رعایت می‌شود، احسان فراتر از عدالت به معنای رفتار بزرگوارانه و خیرخواهانه است. در نهایت توجه به نزدیکان، نشانه تعهد اخلاقی و اجتماعی ما نسبت به خانواده و جامعه است. گاهی عدالت به‌تنهایی کافی نیست. وقتی زلزله یا سیلی ویرانگر رخ می‌دهد یا دشمن غداری به جامعه‌ای حمله کرده است و بخشی از کشور را ویران نموده اگر مردم در چنین شرایطی بخواهند در انتظار آن بنشینند که مثلاً مالیات‌های عادلانه و سایر قوانین عادی مشکل را حل کند، امکان‌پذیر نیست. اینجاست که باید همه کسانی که دارای امکانات بیشتر از نظر نیروی فکری و جسمانی و مالی هستند، دست به فداکاری بزنند و تا آنجا که در قدرت دارند ایثار کنند.
امیرالمؤمنین فرمود به همه نیکی کنید. چون اما اخ لک فی دینک أو شبیه لَکَ فى خَلقِک، یا برادر اسلامی تو است یا به‌هرحال انسان است؛ منطق اسلام این است ما می‌خواهیم به همه انسان‌ها خدمت کنیم، محبّت کنیم؛ ما می‌خواهیم با همه انسان‌ها، با همه ملت‌ها، روابط دوستانه و محبت‌آمیز داشته باشیم؛ ما حتی با ملت آمریکا هم با اینکه دولت آمریکا دولت مستکبر و دشمن بدخواه و کینه‌ورز نسبت به ملّت ایران و نظام جمهوری اسلامی است، هیچ دشمنی نداریم آن‌ها هم مثل بقیه ملت‌هایند. آنچه نقطه مقابل نظام اسلامی است، استکبار است.احسان و عدالت مکمل یکدیگرند. عدالت نظم را برقرار می‌کند و احسان جامعه را سرشار از مهر و انسانیت می‌سازد. امروز ما بیش از هر زمان دیگری به این دو اصل نیاز داریم.
خداوند در این آیه از ما خواسته است که:عدالت را رعایت کنیم فراتر از آن احسان کنیم و نسبت به نزدیکان خود توجه و محبت ویژه داشته باشیم.
برای عمل به این آیه در زندگی می‌توانیم:فراتر از عدالت، احسان را تمرین کنیم؛ مثلاً با بخشش خطای دیگران یا کمک به کسی که شاید هیچ انتظاری از ما ندارد، فهرستی از خویشاوندانی که نیاز به حمایت مالی یا معنوی دارند تهیه کنیم و برای هر کدام یک‌قدم مثبت برداریم مانند زنگ‌زدن، دیدار یا کمک مالی. در تصمیم‌گیری‌ها همیشه خود را جای طرف مقابل بگذاریم تا عادلانه‌تر و مهربان‌تر عمل کنیم.
ارسال نظر شما
مجموع نظرات : 0 در انتظار بررسی : 0 انتشار یافته : ۰