صدای زینبی در خانه شهید اقتدار ملی؛

به گزارش پایگاه خبری – تحلیلی رواج ۲۴ به نقل از  تسنیم ، در کوچه‌ای آرام از شمال غرب شهر، خانه‌ای هست که هنوز بوی عطر ایثار و دلدادگی می‌دهد. خانه‌ای که حالا قاب عکس جوانی رشید و مؤمن، چشم هر بیننده‌ای را خیره می‌کند؛ شهید «محمدحسین شهریاری» از دلاوران نیروی هوافضای سپاه پاسداران انقلاب اسلامی، شهید اقتدار ۱۲ روزه، مردی که از خاک برخاست تا به آسمان برسد.

از خادم‌الحسین تا سرباز ولایت

خواهر شهید محمدحسین شهریاری، «زکیه شهریاری»، آرام و صبور، از عمق جان سخن می‌گوید. صدایش لرزان است، اما هر جمله‌اش ایمان را فریاد می‌زند: من زکیه شهریاری‌ام، خواهر شهید محمدحسین شهریاری. افتخار می‌کنم برادرم در راه خدا و دفاع از وطن، به دست شقی‌ترین قوم تاریخ، صهیونیست‌های لجوج و ظالم، به شهادت رسید. این قوم همان‌هایی‌اند که حتی به پیامبران خدا ایمان نیاوردند. برادرم اهل نمایش نبود، بی‌ادعا بود؛ خادم اباعبدالله الحسین(ع) بود. هر جا که بود، در هیئت شهدای گمنام خدمت می‌کرد؛ سینه‌زن بود، عاشق اهل‌بیت بود. تنها آرزویش شهادت بود و خدا همان را به او عطا کرد.

چشمانش را به قاب عکس برادر می‌دوزد و ادامه می‌دهد: وقتی خبر شهادتش را شنیدم، بی‌تاب شدم. به خواب یکی از دوستانش آمده بود و گفته بود: “به خواهرم بگویید زیاد گریه نکند، صدایش را نامحرم نشنود.” همان‌جا به او گفتم: برادرم، اگر این را می‌خواهی، از حضرت زینب(س) بخواه برایم صبر زینبی عطا کند. و او خودش شفیع ما شد. ما فقط دلتنگیم، وگرنه به حالش غبطه می‌خوریم. ان‌شاءالله پیش حضرت زهرا(س) و حضرت زینب(س) شفیع ما باشد.

برادر شهید: رسانه‌ها امروز در خط مقدم جبهه‌اند

در گوشه‌ای دیگر از اتاق، برادر شهید، «ناصر شهریاری»، با آرامش اما قاطعیت از رسالت امروز می‌گوید؛ رسالتی که از دید او کمتر از جهاد رزمندگان نیست: من از اصحاب رسانه تشکر می‌کنم که در منزل شهید حضور پیدا کردند. شهدا به اهداف خود رسیدند، اما امروز دشمن با جنگ نرم در پی تحریف اهداف و آرمان‌های آن‌هاست. وظیفه رسانه‌ها، کار زینبی است؛ باید روشنگری کنند و نگذارند فرهنگ ایثار و شهادت به حاشیه برود. شما خبرنگاران در خط مقدم جبهه فرهنگی هستید و مأموریت سنگینی دارید. ان‌شاءالله با قلم و دوربینتان، خون شهدا را فریاد بزنید.

همسر شهید: «حسین» عاشق رهبر بود، عاشق مردم، عاشق شهادت

در میان قاب‌ها و پرچم‌ها، چهره‌ای آرام اما پر از حرف نشسته است؛ «سمیه ولی‌پور» همسر شهید. بی‌تکلف، ساده، اما با شکوه از روزهای زندگی مشترکشان می‌گوید: روز خواستگاری گفت: راه من سخت است، ولی راه خداست. گفت ممکن است همیشه نباشم، ممکن است در مأموریت باشم، اما دل‌نگران نباش، خدا با ماست. از همان اول قبول کردم، چون دوست داشتم همسر یک پاسدار باشم. از سال ۸۴ زندگی‌مان آغاز شد؛ با عشق و ایمان. حسین هر وقت از مأموریت برمی‌گشت، با بچه‌ها بازی می‌کرد؛ می‌خندید؛ با عشق زندگی می‌کرد.

او مکثی می‌کند و ادامه می‌دهد: عاشق رهبر بود. سخنان آقا را همیشه دو بار گوش می‌داد. می‌گفت: “حرف آقا نقشه راه ماست.” بعد از مجروحیت در تبریز و همدان، دیگر دردهایش شروع شد. سردردها، جراحات… ولی هیچ‌وقت شکایت نکرد. فقط گفت: “افتخار می‌کنم که اسرائیل را زدیم، افتخار می‌کنم در راه وطن مجروح شدم.” و سرانجام همان آرزو، شهادت، نصیبش شد.

روایت صبر از زبان دختران شهید

دو دختر کوچک شهید، «فاطمه» و «هانیه»، حالا با صدای کودکانه‌شان روایتگر پدری‌اند که هنوز حضورش را حس می‌کنند. «هانیه» دختر کوچک‌تر، با لبخند می‌گوید: وقتی یک‌بار با هم به مزار شهدا رفتیم، پدرم کنار یک قبر خالی ایستاد و فاتحه خواند. گفت: اینجا قبر من است. بعد از شهادتش دیدیم واقعاً همان‌جا دفنش کردند. الآن هر وقت آنجا می‌روم، حس می‌کنم کنارم است.

«فاطمه» دختر بزرگ‌تر شهید نیز با بغض و ایمان حرف می‌زند: پدرم شب قبل از حمله دشمن، مرا به خانه برگرداند. خداحافظی‌اش فرق داشت، انگار می‌دانست رفتنش آخرین است. صبح که حمله اسرائیل شروع شد، دلشوره داشتم. شب که برگشت، خاکی بود؛ در آغوشش گرفتم. پدرم همیشه می‌گفت: شهدا عزیزترین‌های خدا هستند. حالا خودش هم در کنارشان است.

مادری که با نام «زینب» صبر را معنا کرد

مادر شهید، زنی است با چهره‌ای آرام و نگاهی پر از ایمان. سخنش را با سلام بر امام عصر(عج) و امام حسین(ع) آغاز می‌کند و می‌گوید: حسینم قربانی اسلام شد. او را به حضرت زهرا(س) سپردم. راضی‌ام به رضای خدا. دعا می‌کنم رهبر انقلاب در پناه خدا باشد. ما هر چه داریم از ولایت است.

شهید اقتدار ملی، نماد ایمان و غیرت ایرانی

شهید «محمدحسین شهریاری» از نیروهای نخبه و مجاهد نیروی هوافضای سپاه پاسداران انقلاب اسلامی بود که در جریان جنگ ۱۲ روزه اقتدار ملی، در حملات رژیم صهیونیستی به تبریز و همدان مجروح شد. این رزمنده رشید اسلام پس از ماه‌ها تحمل جراحات و کمای طولانی، در تاریخ ۲۷ مهرماه، به فیض شهادت نائل آمد. او نماد ایمان، شجاعت و وفاداری به انقلاب اسلامی بود؛ سربازی که با جان خود، عزت ملت ایران را امضا کرد.